Witajcie, jestem Sunia.

Mam już swoje lata — urodziłam się w okolicach czerwca 2010 roku. Przez długi czas byłam… gdzieś. Trochę tu, trochę tam. Niby przy ludziach, a jednak zupełnie sama. Ostatni raz znaleziono mnie 30 maja 2025 roku w okolicach ul. Sobieskiego. Błąkałam się bez celu. To nie był pierwszy raz. Ale może wreszcie ostatni. Gdy trafiłam do schroniska, nie wyglądałam najlepiej. Moja sierść była jednym wielkim kołtunem. Tak ciasnym, że trudno mi było się poruszać. Pachniałam źle, jakby całe zaniedbanie i zapomnienie przylgnęło do mnie na dobre. Dopiero u groomera okazało się, że pod tą skorupą brudu mam odparzenia. Skóra bolała, ciało było zmęczone. Ale… zaczynam dochodzić do siebie. Codziennie jest lepiej. Goimy się – ja i moje serce. Ludzi lubię. Zawsze lubiłam. Nawet jeśli mnie zawiedli. Tylko teraz już nie biegnę na oślep do każdego. Cieszę się, gdy ktoś przychodzi, ale jeszcze nie wiem, czy to ktoś dobry. Potrzebuję chwili. Potrzebuję ciszy, cierpliwości i czyichś łagodnych dłoni. Nie byłam psem przytulanką… ale może po prostu nikt nie spróbował mnie tak naprawdę przytulić? Mam spokojne usposobienie. Nie potrzebuję wiele — tylko ciepłego kąta, dobrego człowieka i prawa do tego, żeby w końcu czuć się kochaną, nie tylko być komuś potrzebną. Mam aktualne szczepienia, jestem odrobaczona, a wkrótce przejdę zabieg sterylizacji. Patrzę teraz na życie trochę z dystansu. Ale głęboko w środku tli się we mnie nadzieja, że może jeszcze się uda. Może ktoś mnie pokocha — nie za to, co potrafię dać, ale po prostu za to, że jestem. Jeśli masz spokojny dom. Jeśli masz cierpliwe serce.

Może… jesteś właśnie tą osobą, której szukam od tylu lat?