Oskar – pies, który nigdy nie miał szansy na spokojne dzieciństwo.

Cześć, mam na imię Oskar. Mam dopiero 10 miesięcy, a w swoim krótkim życiu zdążyłem już poznać, jak to jest być niechcianym. Byłem przerzucany z rąk do rąk, bo nikt nie umiał mnie zrozumieć. Nikt nie dał mi wsparcia, którego tak bardzo potrzebowałem. Podobno „nie dogadywałem się z dziećmi”. Ale skąd miałem wiedzieć, jak się zachować, skoro nikt mnie tego nie nauczył? Ostatecznie 28 stycznia 2025 roku znalazłem się na ulicy Kosmowskiej, biegałem tam sam, nie wiedząc, dokąd mam iść. Byłem zagubiony, a ludzie, zamiast pomóc, tylko się mnie bali. A ja? Ja się bałem ich. Boję się do dziś. Gdy widzę kogoś nowego, obszczekuję, próbuję odstraszyć – to moja jedyna obrona. Ale to nie znaczy, że jestem zły. Po prostu życie mnie tego nauczyło. Prawda jest taka, że nikt nie dał mi szansy na bycie normalnym, szczęśliwym psem. Nie miałem odpowiedniej dawki ruchu, nie znałem zabawy, nie umiałem odpoczywać w spokoju. Jak więc mogłem nauczyć się zasad, skoro nikt mi ich nie pokazał? Teraz szukam kogoś, kto to zrozumie. Kogoś, kto będzie miał cierpliwość, żeby pokazać mi, że świat nie jest taki straszny. Potrzebuję aktywnej rodziny, która będzie chciała ze mną pracować i nie zostawi mnie w momencie pierwszych trudności. Lepiej, żeby w domu nie było małych dzieci – to dla mnie za dużo emocji. Mam już aktualne szczepienia i jestem odrobaczony. Niebawem czeka mnie kastracja. Czy mogę liczyć na Ciebie? Może w końcu znajdę swoje miejsce na świecie…

https://photos.app.goo.gl/sLDqdHJ36XH3crhdA